MUTLULUK ŞEHRİ

Ülkelerin birinde güzel bir şehir varmış
O şehrin insanları mutlulukla yaşarmış
Güzel sarı ışıklar akşamları yanarmış
Hem evler hem sokaklar ışıl ışıl parlarmış

Ufuktaki denizden hoş meltemler esermiş
Günbatım manzarası insanı mest edermiş
Akşam tatlı bir yağmur şehirde gezinirmiş
Hoş bir toprak kokusu ruha neşe verirmiş

Oradaki anneler hep sevgiyle doluymuş
Ev hanımı olmaktan gururluymuş, mutluymuş
Eşini kahvaltıyla, güler yüzle uğurlarmış
Çocukları sevgiyle, kırmadan büyütürmüş

Babalar da iyiymiş, ev halkını severmiş
Korur kollar onları hep mutluluk verirmiş
Akşam beş tramvayı babaları taşırmış
Geldiği duyulunca çocuklar sevinirmiş

Cumbalı şirin evler mutlulukla ışırmış
Tatlı sarı ışıklar huzuru yansıtırmış
Akşam yemekleri hep mutlulukla yenirmiş
Başlar iken “Bismillah”, sonda “şükür” denirmiş

Annelerin sürprizi yemek sonrası imiş
Bazen çörek ve tatlı; bazen kuru yemişmiş
Demlenen güzel çayın hoş kokusu gelirmiş
Anne ikram edince herkes çok sevinirmiş

Hoş gemi sirenleri uzaktan duyulurmuş
Martılar mutlulukla şarkılar tuttururmuş
Geceleyin aileler sahile yürürlermiş
Şehrin güzelliğini birlikte yaşarlarmış

Her taraf temiz imiş, herşey düzenli imiş
Yollarında yürümek hep mutluluk verirmiş
Sevgi, saygı ve güven her kişinin işiymiş
Bu şehrin ismi ise “Mutluluk Şehri” imiş

Ah bu şairleri hep dertleri söyletirmiş
Güzel-mutlu bir resim dizeler döktürürmüş
Hayatı güzel ya da çirkin yapan ne imiş?
Şu insanın kendisi, kendi elleri imiş...

20.Nisan.2013 02:25
İBRAHİM